Autyzm jest zaburzeniem rozwojowym związanym z niepradiwłowościami pracy mózgu. Moga go powodować różne czynniki np. niologiczno-organiczne, genetyczne, metaboliczne i emocjonalne-społeczne.
ZABURZENIA W ROZWOJU SPOŁECZNYM
Najbardziej charakterystyczny symptom to kierowanie się ku przedmiotom i ignorowanie ludzi. Brak zainteresowania rówieśnikami, nie nawiązywanie kontaktu z drugą osobą. Przedmiotowe traktowanie ludzi. Zaburzony jest kontakt wzrokowy. Dzieci nie patrza w oczy innych osób, ich wzrok jest pusty, szklany. Odrzucają dotyk, który sprawia im ból. Jeśli dążą do kontaktu, to przeważnie do silnych doznań dotykowych.
Osoby z autyzmem maja zaburzone zdolności naśladowania. Można nauczyc je wiele czynności i gestów, ale dzieje się to bardzo powoli, krok po kroku. Źle znoszą gwałtowne zmiany temperatury i ciśnienia.
ZABURZENIA KOMUNIKACJI
Nieprawidłowości w tym obszarze są bardzo głębokie. Osoby autystyczne nie umieją odczytywać mimiki i gestów innych ludzi. SYstem niemych kodów i znaków, które zawierają wiele różnych treści, jest dla nich niedostępny. Nie posługują się spontanicznie gestami, ich postawa jest sztywna i nienaturalna. Twarz mają pozbawioną mimiki. KOmunikaty niewerbalne są niezrozumiałe i przerażają je, powodując lęk i wycofanie. Wielu autystów nigdy nie nauczy się mówić. Niektórzy posługują się tylko językiem pisanym. Cechą charakterystyczną mowy tych, którzy się nią posługują jest echolalia, tzn. pozbawione zrozumienia powtarzanie słów. Wypowiedzi kierowane do nich rozumieją dosłownie, nie pojmują sytuacji wieloznacznych.
W sytuacji stresowej uporczywie powtarzają te same słowa, zadają w kółko te same pytania.
SZTYWNOŚĆ W ZACHOWANIU
Dzieci autystyczne nie są zdolne do adaptacji w nowych warunkach. Lęk przed zmianami powoduje przywiązywanie do schematów, zaplanowany dzień według stałego planu daje im poczucie bezpieczeństwa. W przerażającym świecie dziecko znajduje sobie ukochany przedmiot, np. kawałek sznurka. Próba rozłączenia go z tym przedmiotem kończy się protestem.
Typowa jest skłonność do kolekcjonowania dziwnych rzeczy lub gromaczenie wiedzy na jakiś temat. Zabawa jest pozbawiona fantacji i wyobraźni. Charakterystyczne są także manieryzmy ruchowe. Mogą być ograniczone tylko do własnedo ciałą (kołysanie się, zadawanie sobie bólu, itp) lub wymagają użycia jakiegoś przedmiotu.
RZECZYWISTOŚĆ - PRZERAŻAJĄCA PUŁAPKA
U dzieci autystycznych uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego nie pozwala spostrzegać rzeczywistości z realny sposób. Żyją ona w głębokim lęku i zagrożeniu. Otaczająca ich rzeczywistość jest nieprzewidywalna. Ciągłe zmiany nie pozwalają ogarnąć świata. Dezorganizują porządek.
Dziecko ogarnięte lękiem nie przytula się, lecz usztywnia i wiotczeje. Odcina się od atakujących bodźców, nie obserwuje, nie naślaguje, samo dostarcza sobie stymulacji, które nie mogą go zaskoczyć ani przerazić. Jest stale napięte. Walczy z tym na różne sposoby. Wyrzucając z siebie rozżalenie, przerażenie, komunikuje się z nami krzykiem, wyciem, agresją. Tak woła o pomoc. Niestety to nie daje ukojenia, a wtedy pozostaje ucieczka.
Lęk widoczny jest w postawie ciałą, ruchach, mimice, gestach. WYstępuje wzmożone napięcie mięśni (dziecko chodzi na palcach, wygina rączki w nadgarstkach). Rzutuje to na zachowanie we wszystkich sytuacjach życiowych. Ogranicza normalne funkcjonowanie.
Lęk hamuje rozwój. Informacje, które docierają z zewnątrz są błędnie przetwarzane przez "popsuty" system nerwowy. Zmieniające się sytuacje życiowe wytrącają z równowagi a bodźce stają się niezrozumiałe.
ODBIÓR WRAŻEŃ SENSORYCZNYCH
Kontakt ze światem zewnętrznym i informacje o nim dostarczają wzrok nam wzrok, słuch, dotyk, węch i smak. Gdy których z nich ulega zakłóceniu, wówczas zmienia się dopływ informacji, a wraz z nim obraz otaczającego nas świata.
Zaburzenia mogą być trojakiego rodzaju:
* nadwrażliwość - na impulsy z zewnątrz - do mózgu przedostaje się zbyt duże ilości informacji, z którymi dziecko nie potrafi sobie poradzić
* zbyt mała wrażliwość - drogi sensoryczne wyłapują za mało informacji z zewnątrz, co powoduje że do mózgu dociera zbyt małe ilości bodźców.
* biały szum - wadliwe działąnie kanałów sensorycznych powoduje wytwarzanie własnych bodźców wewnętrznych organizmu, które zakłócają odbiór lub nie dopuszczają informacji płynących ze świata zewnętrznego.
Osoby z zaburzeniami autystycznymi widzą, słyszą i odczuwają otaczający je świat w postaci oderwanych fragmentów. Do ich świadomości docierają informacje, które nie oddają sensu otaczającej rzeczywistości. Czasami tylko jeden sygnał dociera do mózgu. Zamiast pełnego obrazu dźwięków, zapachód i kolorów, autysta jest świadomy jedynie jednego z tych elementów. Każdy bodziec dociera do niego oddzielnie co wprowadza ogromny chaos. Pogłębia izolację od świata zewnętrznego, pozostawiając go samotnego w tym niezrozumiałym otoczeniu.
Panuje przekonanie, że autysta pragnie izolacji, ale jego zachowania nie mają nic wspólnego z potrzebą samotności. Te wszystkie desperackie działania (ucieczka w świat przedmiotów i wyobraźni) nie są świadomym wyborem. To rozpaczliwa próba poradzenia sobie z dysfunkcjami mózgu, z własnym zaburzeniem.
Dziecko autystyczne sam owskazuje nam jak dotrzeć do jego rzeczywistości. W swoich niezrozumiałych zachowaniach przekazuje komunikaty, które mówią o tym, co lubi, a czego nie, czego potrzebuje. Jak każdy człowiek posiada pewne zdolności autoterapeutyczne. Bliskość drugiego człowieka jest niezbędna do powodzenia terapii. Funkcjonowanie osoby z autyzmem w świecie ma szanse powodzenia pod warunkiem, że towarzyszy jej kochający i wspierający ją człowiek. Osoba ta nadal będzie autystyczna - lecz już nie wyobcowana i osamotniona.
Źródło: ...